Ek hoor dikwels die “reeds-baie-holrug-geryde, maar-tog-spyker-op-die-kop-waar” stelling : Christene is fake. “Julle leef nie wat julle verkondig nie. Voor die dominee is julle heilig, maar by die braai is jy vol grappies. Die manier hoe julle oor God praat klink oud en oor sy vervaldatum, soos melk in ‘n straatkaffeeyskas. Die God waarvan julle sing en bid het iewers duskant die 325 afgetree, of 6000 jaar gelede opgehou skep. Volgens julle rus Hy nou...”
Maar dalk is die probleem nie individuele Christene nie (in elkgeval nie die hele lot nie), maar eerder die paradigma waarin Christene hul geloof probeer verwoord het en die gebrek aan goeie, bevrydende intellektuele leiding, wat ons gebring het tot waar ons nou is.
Die kerk was eens op ‘n tyd die intellektuele pasaangewer in ‘n donker wêreld vol bygelowe en vrese. Totdat die mense begin droom en ontdek het. Copernicus, Columbus, Descartes en Darwin het met nuwe stories, metafore, idees en feite vorendag gekom. Later, met die koms van die drukpers, die opbloei in die wetenskap en die vooruitgang in die moderne wêreld, het gewone mense in universiteite, laboratoriums, skole en agter hul lessenaars die intellektuele pasaangewers en die skeppers van nuwe waarhede vir ‘n nuwe wêreld geword. En toe bly die kerk agter, vasgevang in ‘n premoderne wêreld (waar God nogsteeds ver bo in die hemel is en die hel iewers onder die aarde vol swael en rook en duiwels met rooi vurke) en vir ewig in ‘n stryd met modernisme gedompel.
Maar nou het ons by ‘n keerpunt gekom. Die kerk het kanker, terminaal. Reg oor die wêreld is die Christenlike paradigma besig om uit te sterf. Al hoe minder mense het die kerk op hul daaglikse agenda.
Hoekom?
Want die kerk se sondes het haar ingehaal. Jare se lugkastele in ‘n wêreld vol fenomenale feite. Jare se morele hoogmoed in 'n wêreld desperaat opsoek na egtheid en medemenslikheid. Jare se rigiede religie in wêreld opsoek na spontane spirituele intimiteit. Jare se binnegevegte oor toga tossels, nagmaalkelkies, preekstoelpreke, belydenisskrifte, kerkraadsgetalle en pastorieaanbouings (om nie eens te praat van die bloedige stryd namems die vrou, die tiener, die gay en die andersgekleurde opsoek na ‘n menswaardige plek in die kerk behalwe agter in die kombuis, onder in ‘n gat in kerksaal, of iewers agter in die kerk se tuin!)
Maar meer nog sien ons dat mense nie meer ‘n behoefte aan georganiseerde kerk het nie want hul daaglikse lewens is vol wonderlike alledaagse oomblikke met “God”. Daagliks in treine, taxis, kantore, golfbane, pretparke, wynplase, toneelstukke, kunstefeeste, musiekvertonings, kampeertereine, kombuise, eetkamers, slaapkamers en groentetuine ontmoet mense die lewende Skepper Gees. Dalk is dit wat Jesus vir die kerk probeer wys het: Dat die wêreld die speelplek van God geword het. Die markplein is nou die tempel en as die kerk die vars voetspore van God wil sien en volg, gaan die beste plek om dit te ontdek nie in die religieuse ruimtes wees nie, maar eerder in die doen en lates van gewone mense. Ongestruktureerd, ongeorden, ongepas.
So ‘n kerk (indien die woord nog van waarde is) gee sy titel, status, sekuriteit en mag van die ou bedeling prys en waag dit agter hierdie vreemde voetspore aan.
Hoekom en hoe sou die markplein hierby baatvind?
Want die markplein is altyd opsoek na medereisigers, na pelgrims met goeie nuus. Gesprekgenote opsoek na nuwe insigte, idees, opinies, riglyne en bevrydende waarhede. Deur die eeue pelgrims en reisigers in die markpleine van die antieke stede hul verhale en stories met gewone mense gedeel. Staan dit nie iewers dat die kerk ‘n reisiger en ‘n pelgrim is wat keer op keer terugkeer met goeie nuus nie? Op ander plekke word hierdie goeie nuus met hoofletters geskryf, want die draers en die hoorders daarvan het dit waarlik as 'n bevrydende waarhede beleef. Nie omdat dit (soos dikwels vandag) in abstrakte dogmatiese terme vertel is nie, maar eerder in menslike stories van 'n Persoon wat alle stereotipes en vooroordele oor die lewe kom afbreek het en selfs tot in die dood hierdie "Way of Life" geleef het. 'n Deur het oopgegaan, 'n nuwe manier van dink oor die lewe het aangebreek, intimiteit met die Skepper Gees het moontlik geword, 'n lewe wat geen einde ken nie is binne ons bereik.
Klink vir my soos iets waarin ek kan glo.
Dalk het dit tyd geword dat die kerk (soos die meeste van ons dit vandag ken en beleef) haar goed optel en loop...
Maar dalk is die probleem nie individuele Christene nie (in elkgeval nie die hele lot nie), maar eerder die paradigma waarin Christene hul geloof probeer verwoord het en die gebrek aan goeie, bevrydende intellektuele leiding, wat ons gebring het tot waar ons nou is.
Die kerk was eens op ‘n tyd die intellektuele pasaangewer in ‘n donker wêreld vol bygelowe en vrese. Totdat die mense begin droom en ontdek het. Copernicus, Columbus, Descartes en Darwin het met nuwe stories, metafore, idees en feite vorendag gekom. Later, met die koms van die drukpers, die opbloei in die wetenskap en die vooruitgang in die moderne wêreld, het gewone mense in universiteite, laboratoriums, skole en agter hul lessenaars die intellektuele pasaangewers en die skeppers van nuwe waarhede vir ‘n nuwe wêreld geword. En toe bly die kerk agter, vasgevang in ‘n premoderne wêreld (waar God nogsteeds ver bo in die hemel is en die hel iewers onder die aarde vol swael en rook en duiwels met rooi vurke) en vir ewig in ‘n stryd met modernisme gedompel.
Maar nou het ons by ‘n keerpunt gekom. Die kerk het kanker, terminaal. Reg oor die wêreld is die Christenlike paradigma besig om uit te sterf. Al hoe minder mense het die kerk op hul daaglikse agenda.
Hoekom?
Want die kerk se sondes het haar ingehaal. Jare se lugkastele in ‘n wêreld vol fenomenale feite. Jare se morele hoogmoed in 'n wêreld desperaat opsoek na egtheid en medemenslikheid. Jare se rigiede religie in wêreld opsoek na spontane spirituele intimiteit. Jare se binnegevegte oor toga tossels, nagmaalkelkies, preekstoelpreke, belydenisskrifte, kerkraadsgetalle en pastorieaanbouings (om nie eens te praat van die bloedige stryd namems die vrou, die tiener, die gay en die andersgekleurde opsoek na ‘n menswaardige plek in die kerk behalwe agter in die kombuis, onder in ‘n gat in kerksaal, of iewers agter in die kerk se tuin!)
Maar meer nog sien ons dat mense nie meer ‘n behoefte aan georganiseerde kerk het nie want hul daaglikse lewens is vol wonderlike alledaagse oomblikke met “God”. Daagliks in treine, taxis, kantore, golfbane, pretparke, wynplase, toneelstukke, kunstefeeste, musiekvertonings, kampeertereine, kombuise, eetkamers, slaapkamers en groentetuine ontmoet mense die lewende Skepper Gees. Dalk is dit wat Jesus vir die kerk probeer wys het: Dat die wêreld die speelplek van God geword het. Die markplein is nou die tempel en as die kerk die vars voetspore van God wil sien en volg, gaan die beste plek om dit te ontdek nie in die religieuse ruimtes wees nie, maar eerder in die doen en lates van gewone mense. Ongestruktureerd, ongeorden, ongepas.
So ‘n kerk (indien die woord nog van waarde is) gee sy titel, status, sekuriteit en mag van die ou bedeling prys en waag dit agter hierdie vreemde voetspore aan.
Hoekom en hoe sou die markplein hierby baatvind?
Want die markplein is altyd opsoek na medereisigers, na pelgrims met goeie nuus. Gesprekgenote opsoek na nuwe insigte, idees, opinies, riglyne en bevrydende waarhede. Deur die eeue pelgrims en reisigers in die markpleine van die antieke stede hul verhale en stories met gewone mense gedeel. Staan dit nie iewers dat die kerk ‘n reisiger en ‘n pelgrim is wat keer op keer terugkeer met goeie nuus nie? Op ander plekke word hierdie goeie nuus met hoofletters geskryf, want die draers en die hoorders daarvan het dit waarlik as 'n bevrydende waarhede beleef. Nie omdat dit (soos dikwels vandag) in abstrakte dogmatiese terme vertel is nie, maar eerder in menslike stories van 'n Persoon wat alle stereotipes en vooroordele oor die lewe kom afbreek het en selfs tot in die dood hierdie "Way of Life" geleef het. 'n Deur het oopgegaan, 'n nuwe manier van dink oor die lewe het aangebreek, intimiteit met die Skepper Gees het moontlik geword, 'n lewe wat geen einde ken nie is binne ons bereik.
Klink vir my soos iets waarin ek kan glo.
Dalk het dit tyd geword dat die kerk (soos die meeste van ons dit vandag ken en beleef) haar goed optel en loop...
Comments