Kyk, nou rafel dinge heel te mal uit. Ek kon nog die weekspan van die Bokke se verloor teen die Tiere hanteer. Daar is immers iets spesiaal daaraan wanneer die beste span in die wêreld bloedneus geslaan word deur ‘n buiteperd. Dis soos daai keer toe my laerskool vriend Pietman (tans ‘n kranige musikant met die naam Peter Mitchell) die plaaslike boelie tydens pouse bygedam het. Die boelie het na die tyd gekla dat ou Pieta vuilgespeel het, dat die turf waarop hulle gestoei het ongelyk was en dat dit tog beter sou gewees het om eerder na skool te baklei as tydens pouse. Ons almal het egter geweet dat dit flou argumente van ‘n sleg verloorder was en dat Pietman se sogenaamde “lucky” linker op enige ander dag die boelie met sy logge liggaam ter helle sou laat neerdaal het. Pietman was sedertdien my “hero”.
Dus het ek in teorie nie ‘n probleem met die weekspan se loesing nie.
Maar toe gebeur laas Vrydagnag.
Hier is soos ek dit vaagweg kon onthou:
21:20: Ons kyk die wedstryd by die naaste kroeg met ‘n “big screen”, die plek is stampvol en ek bestel ‘n Guiness draft.
21:23 Iewers in die wandelgange van Toulouse stadium rook ‘n ene Ras Dumisani vir oulaas ‘n zol voordat hy die skare moet vermaak met ‘n lied wat hy op laerskool laas gesing het.
21:27: ‘n Oorhaastige kelner bring vir my ‘n warm Black Label in ‘n glas. Ek roep agterna, maar hy hoor nie.
21:28: Ek sluk langtand aan my bier en liplees vir John Robbie en Naas Botha terwyl die plaaslike plateknaap hard probeer om ‘n lee dansbaan ‘n eerbare dood te laat sterf.
21:33 Die hele kroeg staan op aandag vir die sing van ons volkslied. Iets moet fout wees met die opvangs, want dit klink dan nou nie soos Nkosi nie.
21:35 Die meeste van ons gaan sit en wonder wat de dinges sopas gebeur het. Die kamara fokus in op Brian Habana en Schalk Burger wat dieselfde skaapuitdrukking as die res van ons het.
Die res van die aand onthou ek soos ‘n nagmerrie waar dinge dof en vaag is en al wat jy oorhou daarvan is die sweet en hartkloppings en die vae gesigte van drogbeelde wat op jou jag maak. Ek onthou die afskop, maar ek kan nie onthou of ons die bal gevang het nie. Al wat ek sien is blou truie wat oor groen truie hardloop en iewers blaas die skeidsregter sy fluitjie vir nog ‘n strafskop teen ons. Dan sien ek vir Morne Steyn wat die bal teen Beast se kop vasgooi. Dan nog ‘n omgekeerde balbesit en die Franse wat ons terugstuur na ons kwartgebied toe. Bakkies bloei. Dan hoor ek weer die Rasta in my kop iets sing wat in ‘n vorige leeftyd ‘n volkslied was. Dan skop ‘n Morne ‘n tweede keer pale toe, dis oor. John Smit “score”! Die Franse laat nie op hul wag nie en hardloop ons dronk soos net ‘n Fransman kan, hulle druk in die hoekie. Dan kry Morne ‘n geel kaart. Of het ek daardie deel gedroom? Moes wees. Dumisani raas nogsteeds...
Halftyd: Bokke 13, Frankryk 11
Zane Kirchsner skop af, dis te ver, ons moet skrum. Waar is Morne? Hel, dit was toe nie ‘n droom nie! Hier kom iets in die lyn van die storm van die Bastille. Nog ‘n starfskop teen ons. Pale toe. Dis oor. Ons loop agter. Die tafel langs my vloek soos matrose, hulle wonder waar ons “forwards” is, iemand roep desperaat dat Bakkies tog die ref sal bliksem, die Bokke kan met 14 man regkom. Speel ons nie al reeds met 14 man nie? Tyd raak nou min. Daai reuse Fransman met die hare en die baard wat lyk soos Moses op steroides is op die veld. Hy lyk wild. Hel, hulle almal lyk wild! Ons lyk soos ‘n spul bankamptenare op ‘n Maandagoggend in die hoogbloei van die resessie. Morne is terug op die veld. Schalk is beseer! Nog ‘n geel kaart, die Shark met die Russiese van is koelkas toe. Strafskoppe by dosyne! Ek sweer die ref is teen ons. Ons gaan nie hierdie een wen nie. Ons speel boonop teen die wind ook, dit waai rof, mens kan dit aan Wynand Olivier se hare sien. Waar hét hulle aan daai rasta gekom? My kop sing nogsteeds. Strafskop, hierdie keer vir ons. Morne wys hy gaan aanlê pale toe, dis ‘n “sure thing”, daar is nog hoop. Die bal woer-woer links verby, dis wragtag mis! Die eindfluitjie blaas. Ek is al in my kar. Die halwe glas Black Label word onseremonieel deur die kelner kombuis toe gedra.
Die lewe gaan soomloos voort.
Maar ek voel soos daai boelie, my neus bloei. Bleddie ref, lang seisoen, die ouens is moeg man en wie kan nou in elk geval konsentreer op die spel as jou kop raas met die vals klanke van ‘n Bob Marley “wannabe”.
Dus het ek in teorie nie ‘n probleem met die weekspan se loesing nie.
Maar toe gebeur laas Vrydagnag.
Hier is soos ek dit vaagweg kon onthou:
21:20: Ons kyk die wedstryd by die naaste kroeg met ‘n “big screen”, die plek is stampvol en ek bestel ‘n Guiness draft.
21:23 Iewers in die wandelgange van Toulouse stadium rook ‘n ene Ras Dumisani vir oulaas ‘n zol voordat hy die skare moet vermaak met ‘n lied wat hy op laerskool laas gesing het.
21:27: ‘n Oorhaastige kelner bring vir my ‘n warm Black Label in ‘n glas. Ek roep agterna, maar hy hoor nie.
21:28: Ek sluk langtand aan my bier en liplees vir John Robbie en Naas Botha terwyl die plaaslike plateknaap hard probeer om ‘n lee dansbaan ‘n eerbare dood te laat sterf.
21:33 Die hele kroeg staan op aandag vir die sing van ons volkslied. Iets moet fout wees met die opvangs, want dit klink dan nou nie soos Nkosi nie.
21:35 Die meeste van ons gaan sit en wonder wat de dinges sopas gebeur het. Die kamara fokus in op Brian Habana en Schalk Burger wat dieselfde skaapuitdrukking as die res van ons het.
Die res van die aand onthou ek soos ‘n nagmerrie waar dinge dof en vaag is en al wat jy oorhou daarvan is die sweet en hartkloppings en die vae gesigte van drogbeelde wat op jou jag maak. Ek onthou die afskop, maar ek kan nie onthou of ons die bal gevang het nie. Al wat ek sien is blou truie wat oor groen truie hardloop en iewers blaas die skeidsregter sy fluitjie vir nog ‘n strafskop teen ons. Dan sien ek vir Morne Steyn wat die bal teen Beast se kop vasgooi. Dan nog ‘n omgekeerde balbesit en die Franse wat ons terugstuur na ons kwartgebied toe. Bakkies bloei. Dan hoor ek weer die Rasta in my kop iets sing wat in ‘n vorige leeftyd ‘n volkslied was. Dan skop ‘n Morne ‘n tweede keer pale toe, dis oor. John Smit “score”! Die Franse laat nie op hul wag nie en hardloop ons dronk soos net ‘n Fransman kan, hulle druk in die hoekie. Dan kry Morne ‘n geel kaart. Of het ek daardie deel gedroom? Moes wees. Dumisani raas nogsteeds...
Halftyd: Bokke 13, Frankryk 11
Zane Kirchsner skop af, dis te ver, ons moet skrum. Waar is Morne? Hel, dit was toe nie ‘n droom nie! Hier kom iets in die lyn van die storm van die Bastille. Nog ‘n starfskop teen ons. Pale toe. Dis oor. Ons loop agter. Die tafel langs my vloek soos matrose, hulle wonder waar ons “forwards” is, iemand roep desperaat dat Bakkies tog die ref sal bliksem, die Bokke kan met 14 man regkom. Speel ons nie al reeds met 14 man nie? Tyd raak nou min. Daai reuse Fransman met die hare en die baard wat lyk soos Moses op steroides is op die veld. Hy lyk wild. Hel, hulle almal lyk wild! Ons lyk soos ‘n spul bankamptenare op ‘n Maandagoggend in die hoogbloei van die resessie. Morne is terug op die veld. Schalk is beseer! Nog ‘n geel kaart, die Shark met die Russiese van is koelkas toe. Strafskoppe by dosyne! Ek sweer die ref is teen ons. Ons gaan nie hierdie een wen nie. Ons speel boonop teen die wind ook, dit waai rof, mens kan dit aan Wynand Olivier se hare sien. Waar hét hulle aan daai rasta gekom? My kop sing nogsteeds. Strafskop, hierdie keer vir ons. Morne wys hy gaan aanlê pale toe, dis ‘n “sure thing”, daar is nog hoop. Die bal woer-woer links verby, dis wragtag mis! Die eindfluitjie blaas. Ek is al in my kar. Die halwe glas Black Label word onseremonieel deur die kelner kombuis toe gedra.
Die lewe gaan soomloos voort.
Maar ek voel soos daai boelie, my neus bloei. Bleddie ref, lang seisoen, die ouens is moeg man en wie kan nou in elk geval konsentreer op die spel as jou kop raas met die vals klanke van ‘n Bob Marley “wannabe”.
Comments