Oor spoke en basters

“Ma wat is ‘n baster?” vra ek een oggend terwyl sy en Fiela, haar huishulp in die kombuis doenig was.

Ek was ‘n bogsnuiter in die jare tagtigs toe die land gebrand het en PW sy groot wysvinger die wereld vol geswaai het. My ma vertel die storie tot haar verleentheid. Volgens haar het Fiela buitengewoon doodstil geword en die skottelgoed al hoe stadiger begin was. My ma het gespanne begin vroetel aan haar voorskoot terwyl sy na die mees diplomatiese antwoord begin soek het. Waar begin jy as jou 4 jarige so ‘n gelaaide vraag vra. Dis een ding om dit te probeer antwoord wanneer dit net jy en jou kind is, maar in die teenwoordigheid van hulle wat deur die einste sisteem van PW se vingerswaaiende regering erg benadeel word, is dit ‘n heel ander uitdaging.

Sy begin toe by die begin. Sy vertel my van die Boesmans en van Jan van Riebeeck. Sy raak-raak an die blommetjies en bytjies. Sy mik-mik in die rigting van wit, bruin en swart. Sy pooitjie lomp oor apartheid, teologie en dat soort hoort by soort. Nadat my ma haar bes gedoen het om my vraag so goed as moontlik te antwoord en Fiela dieselfde bord meer as tien keer gewas en afgedroog het, kyk ek haar aan met baie meer verwarring in my oe as voordat ek die vraag aan die begin gevra het.

“Verstaan jy wat mamma nou vir jou verduidelik het?” vra sy.

Met ‘n groot frons op my voorkop antwoord ek terug:

“Nie eintlik nie, maar wat is ‘n “ghostbuster” dan?

Comments

So gebore en so gedoop (hersiene weergawe)

Ek is nie ‘n klein monstertjie nie. Dis mos wat Lady Gaga se aanhangers genoem word, want sy heet mos glo Mamma Monster. Ja, ek het al ‘n keer of wat op ‘n tafel gedans terwyl Poker Face oor die luidsprekers gons. Ek het egter nog nooit haar albums gekoop nie en was nie juis van plan om haar optrede te gaan kyk nie. Tot onlangs, toe vriende van my vir my allerhande emails en videos ( https://www.youtube.com/watch?v=iR7Fdxk49cc ) begin aanstuur het wat haar lirieke, musiek videos en uitrustings ontleed as tipies van iemand wat haar siel aan die duiwel verkoop het. Die titel antichris is mildelik aan haar toegeskryf, asook die bruid van Satan. Nodeloos om te noem het dit my nuuskurigheid oor haar aangewakker. Ek is immers ‘n teoloog en die geleentheid om die duiwel se vrou van naderby te bestudeer is ‘n kans wat nie elke student van die spirituele te beurt val nie. Toe ek dus die uitnodiging kry om na haar optrede by Soweto se Soccer City te gaan kyk, het ek dit aangegryp, ter ...

I benefited from Apartheid

I am white. My friend @cobusvw was one of the first people to help me embrace being white with all the baggage that goes along with. I am also a racist. It is the bane of my life here in Africa. Growing up in the 80’s in South-Africa have shaped me in a certain way. My inherent racism is something I struggle with everyday. Don’t get me wrong, I try very hard not to be one. My other white buddy @soulgardeners introduced met to Jonathan Jansen’s work describing my racism as almost inherited through blood. Together we started to talk about our struggle with racism in the same way addicts would talk about their addiction. I am a recovering umlungu, addicted to feeling superior. I am born into a history of racism. Years of prejudice have framed a narrative through which I perceive others that are different from me and my culture. I am proud to say that most of the time, with the help and patience of kind, supportive and forgiving black (and white) friends I have my addict...

By die doopvont is ons nóg gay, nóg straight.

Ons het al ’n ver pad gestap. Die mense van die kerk meen ek. Met die kerk bedoel ek my kerk. Die Nederduitse Gereformeerde Kerk van Suid-Afrika. In 1843 het die gemeente van Tulbach geskeur weens mense se onversoenbaarheid rakende die sakramente. Die legende lui dat ’n baba van ’n jong ongetroude meisie gedoop is en dit het sekere gemeenteleiers rooi laat sien. Daar is baie sulke hartseer verhale. Nie almal het op kerkskeuring uitgeloop nie, maar baie het krake en skeure in harte van goeie gelowige mense veroorsaak. Die jare 70’s en 80’s toe ek ’n kind was het sy pond vleis van my generasie geeis. Die land was ook ietwat anders vir Afrikaanse kerkmense in daardie tyd. Dalk in sekere opsigte meer eenvoudig. Jou opsies was minder, wat dan ook bygedra het tot die moontlikheid van verwerping indien jy meer links van die linker regop paal die lewe benader het. Twee vriendinne van my het albei in die jare 80’s en vroeg 90’s uit die kas gekom. Die pyn van verwerping en die so...

STORIElyne

Search This Blog