Toe ons jonk was het ons ‘n speletjie gespeel “Follow the leader”. Die punt was om die leier se bewegings te na-aap, hoe langer die spel aangehou het, hoe moeiliker het dit geword. Veral as die leier onverwags terug tree of stop. dan bots almal in mekaar vas.
Om ‘n Jesus te volg voel vir my dikwels so. Jesus stop, of beweeg met eens vinniger, of draai skielik na regs en voor ek my kan kry is ek uit ritme uit.
Ritme is nie juis iets waarmee ek geseen is nie. Wanneer ek by mense gaan kuier verkies ek om die klokkie te lui, eerder as aan die deur te klop.
Ek is dus goed bekend met daardie “uit ritme” gevoel. Wanneer dit met ‘n mens op die dansbaan gebeur, veral wanneer jy saam met iemand anders dans, dan het jy een van twee opsies. Jy kan of stop, ‘n oomblik wag tot jy weer die ritme gevang het of jy kan sommer so in die dans ‘n "double step" gee met die hoop om die ritme te vang.
Hierdie “stop en wag” of die “ekstra stappie” sien ek ook in my geloofsreis saam met God. Ek verloor dikwels die ritme van God. Ek raak uit voeling, uit pas, agter, weg.
In die tyd van die Nuwe Testament was daar ‘n bekende gesegde: Mag die stof jou Rabbi orals op jou wees. Die rabbis was bekend om ver paai te stap, van dorp na dorp om soedoende mense te leer. Die rabbi se dissipels sou agter hom aanstap. Hoe nader jy aan die rabbi kon bly, hoe meer stof sou daar op jou wees.
Soos die Rabbis van sy tyd was Jesus konstant op die pad. Later was daar na sy volgelinge verwys as mense van die “hodos”, die pad, die weg. Van my gunsteling stories oor Jesus is waar hy mense roep om saam met hom die pad aan te durf. Keer op keer sien ons dan hoe Jesus moeite moet maak om sy medereisigers weer die pad uit te wys. Elke nou en dan moet iemand ‘n “double step” gee om weer in pas met Jesus te kom. Gelukkig is Jesus ‘n geduldige stapper. Hy wag by die waterpunt.
Op die dansbaan van die lewe is dit meer gereeld God wat daardie "double step" namens ons maak.
Comments