STORIElyne

Onder in die gang hoor hy die laaste voetstappe van kinders wat by die trappe af verdwyn. Die skoolklok se laaste lang lui wat die Desembervakansie aankondig, weerklank nog diep in sy oortromme. Sy tafel is vol geskenkies wat die kinders vir hom gebring het. Meestal potjies ingelêgde kosserasies van winkels soos Woolies, ’n bottel whiskey en heelwat biltong. By sy huis het hy ’n eindelose voorraad sulke proviant. Dis amper soveel soos die blikkieskos wat sy ma destyds in 1994 voor die eerste demokratiese verkiesing bymekaar gemaak het.  Sy klas weet dit nog nie. Nie eens die skoolhoof nie. Hy het reeds die besluit geneem, al weet hy nog nie wat op hom in Januarie wag nie. Hy is klaar met die onderwys. Vroeër die kwartaal het hy ’n groot uitval met sy hoof gehad. Dis eintlik belaglik dat twee groot mans so kinderagtig kan wees. Hy weet dit en hy weet die hoof weet dit ook. Sedert daardie groot baklei het iets in hom kom inkruip. ’n Gatvol gedagte. V oor hy hom kon kry het daard...

Die wêreld het 'n wrede en donker plek geword. Jare gelede, toe mense sonder heinings en hoë mure geleef het, kon die son maklik tot in menseharte skyn, maar dit was al jare dat die son opgehou skyn het. So asof die son moed opgegee het en omdat die son nie meer wou skyn nie, het die dag ook weggekruip en alles was later oorheers deur die nag. Dit het so lank aangehou dat die meeste mense vergeet het hoe die lig gelyk het.   Tot een oggend, bitter vroeg. (Dit was slegs die uile wat geweet het dat dit oggend is, die res van die wêreld het nie geweet of dit dag of nag is nie, omdat alles so donker was.) Daardie oggend het alles verander. 'n Seuntjie het in die donkeroggend by die kombuisdeur uitgeglip en stilletjies die agterhekkie oopgemaak. Sy voetjies was yskoud op die paadjie wat geloop het na die ou boom met die vergete boomhuis. Hy wou, soos gewoonlik teen die boom se stam gaan speel het, maar daardie oggend heel toevallig, het hy ‘n leer teen die boom se stam gev...

Haar kersinkopies is reeds in Oktober al gedoen. Sy verpes oorvol winkelsentrums. Sy hou van haar lysies. Meer die afhandel daarvan as die spesifieke items op die lysie. ’n Winkeltrollie met ’n wiel wat wikkel is vir haar ’n boetiedood. Sy ken elke ry. Sy mors nie tyd in ’n Pick'nPay nie. By die huis het sy kaste vol geskenkpapier. Herwin dit al vir jare. Sy het dit mooi opgedeel in papier wat pas by kleinkinders en papier wat pas by volwassenes. Sy hou nie van die geskenkpakkies met die toutjies wat deesdae deur die jongmense gebruik word nie. Dis sommer luigatgeit. ’n Geskenk moet opgemaak word. Dis immers deel van die opwinding van kersdag. Kerskaartjies moet klein wees. Mens moet dit kan vas plak met sellotape sonder dat dit onnet lyk. Sy skryf altyd in hoofletters. Haar kerskaartjies is kort en saaklik.  “AAN KLEINBOET.  GESEENDE KERSFEES.  VAN OUMA.”  As al die geskenke oopgemaak is en almal doenig is met hul eie skatkis van speelgoed ...

In die eerste eeu na Christus het ‘n denkwyse soos ‘n veldbrand begin versprei. Dit word Gnostiek genoem. Die groot gedagte is dat hierdie wêreld inherent sleg is. Daar is ‘n hoër vlak van menswees, waar die siel verhewe is en naby aan God beweeg. Dinge soos politiek, werk, familie, eet, seks, tuinmaak, speelgoed is van ‘n laer vlak. Goed soos armoede, seerkry, lyding is ‘n teken van ‘n baie lae vlak van lewe. Die strewe is om van hierdie wereld en sy uitdagings, begeertes en swaarkry te ontsnap. Daar is ‘n eksklusiewe vorm van kennis/liefde wat vir ‘n mens verlossing bring, nie almal kan dit behaal nie. Jesus was nie regtig mens nie. Het ook nie regtig gesterf nie. Hy was die eerste om hierdie vlak van lewe te bereik. Die eerste stories oor Jesus was skaars op skrif toe versprei die virus reeds. Dit is een van die “backdrops” waarteen Paulus sy brief aan Romeine skryf. Paulus skryf in Romeine 8 oor die skepping wat ‘n vrou in baringsnood is. Haar water het gebreek. Kraampyne is...

Ek onthou ons gesin se eerste  televisie baie goed. So ‘n groot een, ‘n Sony. My pa het ‘n ou jonkmanskas verander sodat die televisie daarin kon pas. Vroegoggende voor skool het ons kinders met mieliepapmonde grootoog na strokiesprente soos Grootbek en Katvis gekyk. Vir die res van die week het hulle die kas toegemaak, sodat ons kinders nie in die middae voor die televisie kon le en vrot nie. Op Sondae was dit Zet, Niels Holgersonn, Dawie die Kabouter of Niklaas.  Ons huis was nie juis ontwerp vir ‘n televisie nie. Ek onthou my pa-hulle het telke male die spreekwoordelike kassie geskuif opsoek na ‘n geskikte plek, maar elke keer het die huis gewen. Op ‘n keer het my ma vir pa gese: “Tokkelos, hierdie huis is nou maar net nie ‘n huis vir ‘n TV nie, kom ons sit eerder nog kaste in die kombuis.” Nou nog, is die kombuis in my ouers se huis die plek waar jy wil wees.  Daar is vir my min dinge beter as om saam met familie en vriende in die kombuis te kuier nie. Sommer...

Toe ons jonk was het ons ‘n speletjie gespeel “Follow the leader”. Die punt was om die leier se bewegings te na-aap, hoe langer die spel aangehou het, hoe moeiliker het dit geword. Veral as die leier onverwags terug tree of stop. dan bots almal in mekaar vas. Om ‘n Jesus te volg voel vir my dikwels so. Jesus stop, of beweeg met eens vinniger, of draai skielik na regs en voor ek my kan kry is ek uit ritme uit.  Ritme is nie juis iets waarmee ek geseen is nie. Wanneer ek by mense gaan kuier verkies ek om die klokkie te lui, eerder as aan die deur te klop.  Ek is dus goed bekend met daardie “uit ritme” gevoel. Wanneer dit met ‘n mens op die dansbaan gebeur, veral wanneer jy saam met iemand anders dans, dan het jy een van twee opsies. Jy kan of stop, ‘n oomblik wag tot jy weer die ritme gevang het of jy kan sommer so in die dans ‘n "double step" gee met die hoop om die ritme te vang.  Hierdie “stop en wag”  of die “ekstra stappie” sien ek ook in my geloo...

Liturgie vir 'n Lewe van Versoening Ter nagedagtenis van Nelson Rolihlahla Madiba Mandela 11 Desember 2013 In hierdie adventstyd dink ons aan Madiba as ‘n pelgrim wat ver moes loop vir vryheid. Iemand wat die wereld se verbeelding aangegryp het deur vergelding te verruil vir vergifnis. Baie mense stap vandag saam met hierdie pelgrim, in die rigting van ‘n wêreld waar almal vry is om met menswaardigheid te leef. Ons vat hande met mekaar, ons ontdek ons eendersheid te midde van ons andersheid. Ons laat toe dat Afrika deur ons are vloei. Ons loop die pad met ‘n reenboog op die horison. Rondom ons hoor ons die toejuigings van ons voorouers, van hulle wat die pad reeds gestap het. Ons hoor die pleidooi van hulle wat op die pad gestruikel het. Ons struikel self. Iemand help ons op. Ons sien die bakens langs die weg en word herinner dat die pad lank is en al hoe moeiliker gaan word. Hoe verder ons agter hierdie aardsepelgrim aanstap hoe meer leer hy ons van versoening....