“Die hele straat is vrot van die pitswere” kla Tannie Gladdis by Oom Skurwes. “Vandat die Vuil Frikke in die woonstel onder die straat ingetrek het, is al wat ’n kind oortrek met pitswere en omlope.” “O” mompel Oom Skurwes terwyl hy oor die koerant loer. Sy koffie staan al ’n uur lank langs hom. Hy het nog nie ’n sluk daarvan gevat nie. “Gaan jy nie jou koffie drink nie?” blaf sy vrou. “Wat meen jy nou?” vra die oom. “Ek drink dit mos”. “Mos? Weet jy wat is mos? Dit groei aan die donkerkante van ou bome en klippe. Jou koffie staan al ’n uur lank daar en koud word. Waar was ek nou weer? O ja, omlope en pitswere.” Skurwejantjie weet al lankal dat hy hom nie eintlik hoef te steur aan sy ma en pa se oor en weer bakleiery nie. Sy maats dink altyd dat sy ouers vreeslik kwaai is, maar hy weet dat dit maar net hulle manier is van praat met mekaar. Die dag as sy ma of sy pa regtig kwaad is, dan is selfs die duiwels en die booswigte bang om uit hul gate en grotte te kom.
Daar is ’n leeu weer los in die Karoo en vir ’n vlietende oomblik kan ons die aarde se hart voel klop. Die oomblik is voorwaar kortstondig en hoe tragies hartseer is hierdie wete nie. Die Karoo hunker al eeue dat die spore van ’n maanhaarleeu vrylik die veld versier. Ons almal smag na leeu se kind. Die luiperd, die rooikat en selfs die lam. Die argetipe van ons eerste bestaan. Die beskermheer van ons moeder. Die koning van ons wildste drome brul oor die Hantam, die gedruis ruk die Tankwa. Die Namakwa is weer heel. Die Bo-karoo laat haar kinders dikmelk drink. Ons heelmaker loop tussen boegoe en vygies. Hy trap suutjies agter bobbejaan se spoor. Die koue winterswind vol stories van die eerste Matroosbergsneeu dans deur sy maanhare. Die sterrehemel staar. Stil, daar gaan ’n leeu verby. Hy sal nooit weer die kant langs loop nie. Teen skemeraand sal hy sneuwel in 'n ou rivierloop. Die laaste fossiel van ons verlange. Die knal van sy val sal eggo oor die oop ruimtes van ons en