My ouma aan my ma se kant was ‘n netjies vrou. Alles was altyd op haar plek. Sy het tot haar dood toe nog elke 2de dag die huis van voor tot agter gespringclean. G’n mens kon met haar huishou wanneer sy, gewapen met die stofsuier, handy andy en my oupa se ou stukkende onderbroek die huis en alles daarin reggetrek het, afgestof het en blink gevryf het nie. My ma is anders. Haar huis word net een keer in ‘n week reggetrek...en dit, tot die dominee se skande, nogals op die Sondag ook. Elke keer net voor die mense kom tee drink, is dit chaos soos sy spartel om alles op hul plek...onder ‘n bed of agter ‘n kas in te kry.
Met my ouma se dood het my ma ‘n baie duur porselyn eetstel van haar ma geërf. Dit was ‘n trougeskenk van my oupa af wat my ouma feitlik vir ewig veilig agter ‘n vertoonkas (wat ek toe geerf het!) gebêre het. Want, het sy altyd gesê, ‘n eetgery soos die, moet ‘n mens bêre vir ‘n spesiale geleentheid. Daardie geleentheid het nooit gekom nie en my ouma het maar altyd net die gewone borde en koppies uitgehaal wanneer mense kom kuier het. My ma sê hulle het maar altyd vermoed dat sy dit hou vir waneer Vewoerd kom kuier...maar hy is vermoor voor sy hom kon nooi en Botha was nou nie eintlik ‘n president werd genoeg vir my ouma se eetgery nie. Die eerste Sondag na my ouma se dood werskaf my ma weer daar in die kombuis. Dit bak en brou en kook en geniet en voor ons kon sien wat ons tref sit ek, my pa, my suster en my broer aan tafel en eet ouma se kos (of eerder ma se interpretasie daarvan...)...vleis, geelrys, patat, gebakte aartappels en my gunsteling...geelwortels soos net ouma kon. Vandag draai ouma in haar graf om...sê my ma. Hoe so? vra my pa. Nee, sê sy, sy het vergeet om die skottelgoedwasser aan te sit en nou is al die borde nog vuil, toe dog sy maar vandag is ‘n goeie tyd om uit ouma se trougeskenk te eet!
My ma verstaan iets van die lewe wat my ouma gemis het. My ma leef asof vandag die eintlike dag is waaroor die lewe gaan. Nie môre nie. Nie gister nie. Nie volgende week as die president dalk kom kuier nie, maar nou...hier. Sy verstaan dat mooigoed nie bedoel is vir erfgoed nie. Sy het haarself en hierdie lewe lief genoeg om nou, hier, saam met die res van ons die murg uit die lewe te suig.
‘n Vrou met ‘n agterdogtige reputasie het een keer in huis waar Jesus saam met ‘n gerespekteerde man gekuier het ingebars en ‘n bottel duur olie...soos my ouma se breekgoed...soos my ma se erfgoed...op Jesus uitgestort. Die man het Jesus daarvoor verwyt, maar Jesus het geantwoord: Hier is ‘n vrou wat kies vir die lewe.
Op ‘n ander noot: ‘n Porselyn eetstel: R1500. ‘n Deumekaar kombuis: ‘n Uur se werk. Een van die min Sondag-etes voor my broer se dood...prysloos.
Met my ouma se dood het my ma ‘n baie duur porselyn eetstel van haar ma geërf. Dit was ‘n trougeskenk van my oupa af wat my ouma feitlik vir ewig veilig agter ‘n vertoonkas (wat ek toe geerf het!) gebêre het. Want, het sy altyd gesê, ‘n eetgery soos die, moet ‘n mens bêre vir ‘n spesiale geleentheid. Daardie geleentheid het nooit gekom nie en my ouma het maar altyd net die gewone borde en koppies uitgehaal wanneer mense kom kuier het. My ma sê hulle het maar altyd vermoed dat sy dit hou vir waneer Vewoerd kom kuier...maar hy is vermoor voor sy hom kon nooi en Botha was nou nie eintlik ‘n president werd genoeg vir my ouma se eetgery nie. Die eerste Sondag na my ouma se dood werskaf my ma weer daar in die kombuis. Dit bak en brou en kook en geniet en voor ons kon sien wat ons tref sit ek, my pa, my suster en my broer aan tafel en eet ouma se kos (of eerder ma se interpretasie daarvan...)...vleis, geelrys, patat, gebakte aartappels en my gunsteling...geelwortels soos net ouma kon. Vandag draai ouma in haar graf om...sê my ma. Hoe so? vra my pa. Nee, sê sy, sy het vergeet om die skottelgoedwasser aan te sit en nou is al die borde nog vuil, toe dog sy maar vandag is ‘n goeie tyd om uit ouma se trougeskenk te eet!
My ma verstaan iets van die lewe wat my ouma gemis het. My ma leef asof vandag die eintlike dag is waaroor die lewe gaan. Nie môre nie. Nie gister nie. Nie volgende week as die president dalk kom kuier nie, maar nou...hier. Sy verstaan dat mooigoed nie bedoel is vir erfgoed nie. Sy het haarself en hierdie lewe lief genoeg om nou, hier, saam met die res van ons die murg uit die lewe te suig.
‘n Vrou met ‘n agterdogtige reputasie het een keer in huis waar Jesus saam met ‘n gerespekteerde man gekuier het ingebars en ‘n bottel duur olie...soos my ouma se breekgoed...soos my ma se erfgoed...op Jesus uitgestort. Die man het Jesus daarvoor verwyt, maar Jesus het geantwoord: Hier is ‘n vrou wat kies vir die lewe.
Op ‘n ander noot: ‘n Porselyn eetstel: R1500. ‘n Deumekaar kombuis: ‘n Uur se werk. Een van die min Sondag-etes voor my broer se dood...prysloos.
Comments