Oor Seekoeie, Crocs en Gin 'n tonics.

Tydens ‘n onlangse besoek aan die Kruger Wildtuin het ek net weer opnuut besef: Die mens is kens, stapelgek. Ons het doer bo in die noorde by Pafuri gaan draai en orals waar ons kom is daar waarskuwings dat toeriste asseblief in hul motors moet bly. Die diere is gevaarliker as wat hulle lyk, dis nie Disney World nie, dis Afrika!

So gaan hou ons toe piekniek by Pafuri, heimlik hoopvol dat die allerskaarste visuil sy verskyning sal maak. Na ‘n heerlike en insiggewende kuier saam met Frank Mobasa, Pafuri se voëlguru, vat ons toe die pad al langs die rivierbedding af. Op ‘n kol stop ons by ‘n mooi hoekie sommer teenaan die rivier. Entjie teen die wal af le vier groot krokodille, verder af in die rivier skuil ‘n spul seekoeie van die middagson en oorkant die wal breek ‘n paar takke onder olifant tande.

“Hello darling, do you see any wild animals?” skreeu ‘n botox tannie met ‘n gin en tonic vanuit haar splinter nuwe Prado. “No, only hippos and crocks!” antwoord die bestuurder in die ewe blink Fortuner langs wie sy parkeer het. Gelyk of hulle mekaar ken. “I am going to take a picture” sê die een vir die ander en net daar klim almal in albei voertuie uit, elkeen met ‘n glasie moed in die hand. Een van die dikkes gaan selfs ‘n paar tree teen die wal af sodat hy die hele trop seekoeie kon afneem. Oom Paul draai toe net daar in sy graf om.

Nou help dit seker nie om vir die klomp te verduidelik dat Pafuri luiperdwêreld is nie, dat onder al daardie takke en grasse waarop hulle so lekker met hulle pienk en blou Crocs trap, lê pofadder se kind, net reg om te pik. Dit help ook seker nie om te sê dat die takke wat duskant die rivier kraak ‘n bedonnerde olifantbul is wie tand waarskynlik pyn nie.

Op pad terug was daar ‘n groot debat onder ons toergeselskap, oor of ons hulle moet raporteer of nie.

Dis nou ‘n catch 22.

Want doen jy dit, dan voel jy soos die poepol. Die antie met die natbroek. Die oompie met die besemstok iewers opgedruk. Dis ‘n vreemde houvas wat die kakaanjaers van die lewe op die wanderlaars van die smal en reguit het. Laasgenoemde sal altyd maar gedwee stilbly, nie klik nie, nie hul mond uitspoel nie, nie daardie oproep maak nie, eerder maar die ander pad kyk en stilweg hoop dat die wiel tog iewers weer gaan draai.

Doen jy dit nou nie, dan word jy deel van die probleem. Selfs op ‘n vreemde manier die oorsaak van die probleem. Jy word ‘n medepligtige. Daar is egter 'n prys wat jy op die ou einde betaal. Wanneer jy ‘n gesteelde sonbril koop, is dit net ‘n winskopie totdat jou kar se radio gesteel word, dan is dit ook nie meer lekker nie. Of neem nou kinders wat by die verkeersligte bedel as ‘n voorbeeld. Elkeen wat ‘n geldjie uithaal omdat hy of sy dink dis die regte ding om te doen, word medepligtig aan die feit dat daardie kind die volgende dag weer daar staan. Jy is dan saam met die kind se vrotsige ouers aanspreeklik vir watter lot die kind daar op die hoek van Voortrekker en watsenaam ookal kan tref. Deur nie die dik tannies met die gin en tonics te raporteer nie, word ‘n baie gevaarlike kultuur van onverskilligheid in stand gehou, eintlik aangemoedig.

Terug by die kamp, wik en weeg ons of ons dit moet doen. Gaan ons dadelik die pot aan die roer kry onder by die tent, of moet ons eers hier bo by ontvangs die dinge roer? Op die ou einde het ons die eerbare ding gedoen, maar ek moet bieg, dit was nie ons goeie gewetens wat ons besluit beinvloed het nie, maar eerder die feit dat die tannie met die gin en tonic se aksent haar herkoms verklap het.

Blêddie Australier, hoop dit sal haar leer..