Hier vanuit ‘n vreemde land voel alles weer nugter en normaal, dis nou wat my emosies, vrese en vrae rakende die Republiek aanbetref. Ek vermoed dis bietjie anders wanneer jy elke dag die Beeld en die Rapport se brokkies (ou)nuus teen die straatligpale lees. Wanneer jy daar tussen Toskaanse boustyle, agter duur elektriese heinings wat 24uur deur “hulle” vir wie ons bang is opgepas word. Wanneer jy daagliks in jou groot, swart 4X4 die kinders by die privaatskool aflaai, jou haarkapper besoek, die nuutste skinder en klagtestories opdis en dan by die Virgin gym, saam met die res van die sokkermammas, rondom ‘n aarbei smoothie en skinny lattes praat oor Australie en Kanada en die visums wat nie wil realiseer nie. Wanneer Malema en Eugene die lugtyd kaap, lewend en sterwend. Wanneer oumas in huise vermoor word en babas in wiegies aan hul eie bloed verstik, wanneer skote klap, ruite breek en iewers agter 'n blink lessenaar ‘n hoogeplaasde die rassekaart speel en so die bal van verantwoordelikheid vir ‘n ander groep aangee.
Maar hier in Kaaskopland waar die gras heel leuk en groen is, waar die melk soos riviere vloei en die vrouens met lang bene fiets op hul fietse trap terwyl kont en kraai voor en agter in wiegiestoeltjies klou vir al wat werd is, hier kan die lewe gou ‘n rat voor die oe draai van een niksvermoedende reisiger. Want ek voel meteens tuis, amper Europees. Al is daar weinig Hollands in my, behalwe die vele raakplekke met my moedertaal natuurlik, my voorsate se land van herkoms is immers Frankryk, kan die ou blou bloed binne my vae beelde van markpleine, klipstraatjies en stegies met vars reuke van brood en kaas onthou.
Of dalk is daar iets anders in my wat weer lewend raak, iets wat weinig met Europa te doen het en meer raak-raak aan die ganse mensdom wat binne my leef. Ek sien kinders, mense, bejaard en bebaard, iedere een op ‘n bicycle of te voet, rustig, lewend, sonder vrees. Ek sien huise en tuintjies wat ingeweef in die buurman s’n is. Ek sien oop vensters sonder diefwering. Ek sien vrede, g’n vrees.
Vreemd genoeg, daar is een plek in Joburg waar ek dit ook sien. Meeste Vrydae kuier ‘n paar “wit” vriende by ‘n eetplek in Zandspruit. Zandspruit is ‘n township buite Roodepoort. Die kuierplek se naam is Motswako Pot (motswako beteken “mix”, “poespas”, “mengelmoes”). Dis eintlik ‘n gloryfied sjebeen en ‘n underrated restaurant. Skoolkinders loop daardeur op pad huis toe, die manne van die metro polisie kry daagliks hul kwota boepens, dikboude en hang tiette daar, konstruksie werkers, tuiniers en tjars hang ook daar die uit. Mense kuier buite op stoeltjies met lang koue biere, ons eet met ons hande en deel ons borde kos met wie ookal langs ons kom sit, amper soos hier in Europa, die musiek is net soveel harder en die vleis soveel beter...
Maar hier in Kaaskopland waar die gras heel leuk en groen is, waar die melk soos riviere vloei en die vrouens met lang bene fiets op hul fietse trap terwyl kont en kraai voor en agter in wiegiestoeltjies klou vir al wat werd is, hier kan die lewe gou ‘n rat voor die oe draai van een niksvermoedende reisiger. Want ek voel meteens tuis, amper Europees. Al is daar weinig Hollands in my, behalwe die vele raakplekke met my moedertaal natuurlik, my voorsate se land van herkoms is immers Frankryk, kan die ou blou bloed binne my vae beelde van markpleine, klipstraatjies en stegies met vars reuke van brood en kaas onthou.
Of dalk is daar iets anders in my wat weer lewend raak, iets wat weinig met Europa te doen het en meer raak-raak aan die ganse mensdom wat binne my leef. Ek sien kinders, mense, bejaard en bebaard, iedere een op ‘n bicycle of te voet, rustig, lewend, sonder vrees. Ek sien huise en tuintjies wat ingeweef in die buurman s’n is. Ek sien oop vensters sonder diefwering. Ek sien vrede, g’n vrees.
Vreemd genoeg, daar is een plek in Joburg waar ek dit ook sien. Meeste Vrydae kuier ‘n paar “wit” vriende by ‘n eetplek in Zandspruit. Zandspruit is ‘n township buite Roodepoort. Die kuierplek se naam is Motswako Pot (motswako beteken “mix”, “poespas”, “mengelmoes”). Dis eintlik ‘n gloryfied sjebeen en ‘n underrated restaurant. Skoolkinders loop daardeur op pad huis toe, die manne van die metro polisie kry daagliks hul kwota boepens, dikboude en hang tiette daar, konstruksie werkers, tuiniers en tjars hang ook daar die uit. Mense kuier buite op stoeltjies met lang koue biere, ons eet met ons hande en deel ons borde kos met wie ookal langs ons kom sit, amper soos hier in Europa, die musiek is net soveel harder en die vleis soveel beter...
Comments